Δήμητρα Τσιάκα : Σας ευχαριστώ όλους!
Όταν πριν από ενάμιση χρόνο μου ανατέθηκε η ανάληψη της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Φθιώτιδας απευθείας από το υπουργείο παιδείας βρέθηκα μπροστά σε ένα πολύ δύσκολο δίλημμά. Οι συνθήκες προέκυψαν από μία κρίση στην τοπική εκπαιδευτική κοινότητα της πόλης μας καθώς ο τότε Διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, αγαπητός σε όλους μας, αείμνηστος Αργυρόπουλος, μας άφησε χτυπημένος από την επιδημία της εποχής μας, τον covid-19. Η είδηση σκόρπισε μεγάλη λύπη σε όλη την εκπαιδευτική κοινότητα της Λαμίας όμως η όλη εκπαιδευτική δραστηριότητα έπρεπε να συνεχίσει. Το δίλημμα που είχα λοιπόν ήταν αν θα δεχθώ την ανάληψη της θέσης αυτής ή όχι. Από την μία το άγχος και ο φόρτος του όλου εγχειρήματος καθώς και πιέσεις που δεχόμουνα να μην αναλάβω την διεύθυνση με κράτησαν αρνητική στην αρχή. Από την άλλη η μακρά πορεία μου στην εκπαίδευση, η πίστη στο έργο, την επιτυχία των ανθρώπων και πολύ περισσότερο η αγάπη για εργασία και προσφορά με έκαναν να ακολουθήσω την θετική στάση. Έτσι και ανέλαβα την διεύθυνση. Να τονίσω ότι την δεδομένη χρονική στιγμή ήμουν η μόνη πρώτη σε μόρια στον πίνακα των υποψηφίων εκπαιδευτικών και έτσι
δικαιωματικά μου προτάθηκε η θέση αυτή. Στην απόφαση μου να συνεχίσω συνέβαλαν και ιστορικοί παράγοντες. Η ανάληψη μιας θέσης με τέτοιο τρόπο είτε από εκλογή είτε από ανάθεση αποκαλείται στην πολιτική επιστήμη ‘άνευ αντιπάλου’, ‘δια περπατήματος’ (walkover), ‘δια μέσου επευφημιών’ (acclamation – quasiinspiration) ή ‘δια βοής’ (vox-populi). Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται σεπεριόδους κρίσεων. Τέτοιες περιπτώσεις ήταν η ανάληψη της πρωθυπουργίας των ΗΠΑ από τον πρώτο τους πρόεδρο George Washington όταν συνέτειναν σε αυτό και
οι δύο τότε γνωστές δυνάμεις του τόπου τόσο οι Φεντεραλιστές όσο και οι Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικάνοι. Επίσης ακόμα πιο γνωστή είναι η κυβέρνησης συνεργασίας του Ηνωμένου Βασιλείου στον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο από τον Winston Churchill μετά την άρνηση του Halifax να ηγηθεί της κυβέρνησης συνεργασίας. Και για σκεφθείτε τι θα γινόταν αν ο Winston Churchill αρνούνταν να αναλάβει τον πόλεμο κατά του ναζισμού ή του φασισμού; Είναι μια υποθετική ερώτηση που δεν έχει εύκολη απάντηση. Βέβαια δεν προσπαθώ να συγκριθώ με αυτά τα μεγάλα ονόματα, «φευ»! Ωστόσο το βάρος δύσκολων προσωπικών αποφάσεων καλεί τον καθέναν από εμάς να ανατρέξει στην ιστορία.
Πίστευα πάντα ότι η παιδεία σε μία σύγχρονη κοινωνία οφείλει να είναι τεχνοκρατική, αξιοκρατική και σύμφωνη με τα σύγχρονα κοσμικά ιδεώδη ώστε να αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους. Έξω από κάθε μορφής διάκριση, ιδεολογία, χρώμα, εθνικότητα. Άλλωστε και το οικουμενικό μας Παριαρχείο έχει καταδικάσει
επίσημα τον εθνοφυλετισμό με τη Μεγάλη Σύνοδο του 1872.Η παιδεία είναι το μόνο εφαλτήριο του φτωχού ανθρώπου να αλλάξει κοινωνική στάθμη και η μόνη που συμβάλλει στην κοινωνική κινητικότητα. Μια παιδεία κόντρα στον νεποτισμό και την κληρονομική οικογενειοκρατία που μαστίζει τον τόπο μας. Άλλωστε έχει παρατηρηθεί ότι το American Dream της ισότητας των ευκαιριών του απλού ανθρώπου που ξεκινάει από χαμηλά και επιτυγχάνει παρατηρείται περισσότερο στην γηραιά ήπειρο με όλη αυτή την μεγάλη εκπαιδευτική παράδοση και το κοινωνικό κράτος. Και όλα αυτά παρότι η ειδικότητα μου ως φιλόλογος είναι η πλέον ανθρωπιστική επιστήμη. Την στάση μου αυτή αποδεικνύει το έργο μου τόσο ως εκπαιδευτικός όσο και ως Διευθύντρια της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Δημιούργησα τμήματα ένταξης για τη διασφάλιση ίσων ευκαιριών σε όλους τους μαθητές, αριστούχους και μη. Ανέλαβα πιλοτικά προγράμματα αυτοαξιολόγησης για την υποστήριξη της αντικειμενικής κρίσης των σχολικών
μονάδων. Παρουσίασα δειγματικές διδασκαλίες για να στηρίξω το έργο των συμβούλων και να διευκολύνω τη δημιουργική σκέψη των εκπαιδευτικών. Ενέπνευσα στους νεαρούς μαθητές τη βιωματική μάθηση, δημιουργώντας εργαστήρια δημιουργικής γραφής και καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων. Έγραψα σε συνεργασία με τους μαθητές μου αυτούσια θεατρικά έργα αλλά και διασκευασμένα από το πρωτότυπο για να δώσουμε μεγαλύτερη βαρύτητα στην κατανόηση του κειμένου.
Αλλά δεν έμεινα σε αυτά. Στράφηκα στην λογοτεχνία και στο θέατρο το πλέον πρακτικό ζήτημα από την ενασχόληση μου με τα γράμματα. Και ένας λόγος παραπάνω δια μέσου των τμημάτων ένταξης. Τί πιο τεχνοκρατικό από το θέατρο, τις θεατρικές ομάδες και τις ομάδες ένταξης μαθητών; Κατά την ενασχόληση με το θέατρο ήρθα σε ρήξη με όλο το παρελθόν μου που έμενε πιστό στην απλή ανάγνωση κειμένων. Τόσο οι μεταπτυχιακές μου σπουδές όσο και το διδακτορικό μου έχουν να κάνουν με το θέατρο. Πρόκειται για μία προσωπική επανάσταση. Πιστή στο τεχνοκρατικό και κοσμικό πρότυπο που πρεσβεύω. Άλλωστε το θέατρο αποτελεί ‘μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας’ και όχι απλά θεωρία. Ιδίως στις περιπτώσεις μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες ή διαταραχές στην επικοινωνία και το συναίσθημα. Όπου δεν κατέστη δυνατή η ένταξη των μαθητών στην θεατρική διαδικασία το μόνο που μου απέμενε είναι η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας και η εμφύσηση της αγάπης για τα γράμματα και τις τέχνες. Έτσι προσπαθούσα να διδάξω τα παιδιά την γλώσσα των Αρχαίων κειμένων και του Ευαγγελίου ώστε να την κατανοούν από μόνοι τους. Γιατί μόνο η ορθή κατανόηση της γλώσσας που προσπαθούσα πάντα να διδάξω τους μαθητές μου μπορεί να οδηγήσει τον καθένα στην κατανόηση των κειμένων και σε ασφαλή συμπεράσματα για τα λεγόμενα των συγγραφέων. Λυπάμαι διότι στην εποχή της εικόνας των social media που ζούμε ο λόγος, τόσο ο προφορικός όσο και ο γραπτός δεν επηρεάζει τους ανθρώπους πλέον.
Ως Διευθύντρια Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης είχα άριστες εργασιακές και επικοινωνιακές σχέσεις με την Περιφερειακή Διεύθυνση, το ΥΠΕΘ και με όλους τους συνεργάτες μου μέσα στη Διεύθυνση. Προσπάθησα επίσης να διατηρήσω ένα κλίμα ηρεμίας και αγαστής συνεργασίας με όλους τους εκπαιδευτικούς της κοινότητας.
Ωστόσο μέσα από αυτό το κείμενο θέλω να ευχαριστήσω πολύ όλους τους εκπαιδευτικούς, τους Διευθυντές των σχολείων, τους εργαζόμενους στη ΔΔΕ Φθιώτιδας, καθώς και όλους τους μαθητές και τους γονείς για την εξαιρετική
συνεργασία, την αγόγγυστη εργατικότητα και την ανεξάντλητη υπομονή την οποία έδειξαν στη δύσκολη και πρωτόγνωρη συγκυρία του covid19, που συνέπεσε με την περίοδο της θητείας μου. Όλοι με πείσμα και αυτοπεποίθηση ξεπέρασαν τα όρια της μάθησης, της γνώσης και της Τεχνολογικής εξέλιξης και έδωσαν τη δυνατότητα στην Παιδεία και στην πρόοδο να διασφαλίσει ένα άτρωτο πέρασμα μέσα από τη στενωπό
των αντιξοοτήτων, των προκλήσεων και της ατελείωτης γραφειοκρατίας. Μαθητές και εκπαιδευτικοί έγιναν πιο έμπειροι και πιο δυνατοί και οπλίστηκαν με πνευματικά και ηθικά εφόδια για τη μελλοντική τους αναζήτηση. Οι ευχαριστίες μου επίσης εστιάζονται στην εμπιστοσύνη που μου επέδειξαν και στο ήρεμο κλίμα με το οποίο
διεκπεραιώθηκαν όλες οι εκπαιδευτικές υποθέσεις.
Εύχομαι σε όλους καλή συνέχεια στην πορεία τους και θετική ευόδωση των στόχων τους.
Με απεριόριστη αγάπη και εκτίμηση
Δήμητρα Τσιάκα
Φιλόλογος.