Ο Κενυάτης δρομέας Abel Mutai ήταν μόνο λίγα μέτρα από τη γραμμή του τερματισμού, αλλά μπερδεύτηκε με τις πινακίδες και σταμάτησε, νομίζοντας ότι είχε τελειώσει τον αγώνα.
Ο Ισπανός, Ivan Fernandez, ήταν ακριβώς πίσω του και, συνειδητοποιώντας τί συνέβαινε, άρχισε να φωνάζει στον Κενυάτη για να συνεχίσει να τρέχει. Ο Μουτάι δεν ήξερε ισπανικά και δεν καταλάβαινε.
Συνειδητοποιώντας τί συνέβαινε, ο Φερνάντεζ ώθησε τον Μουτάι στη νίκη.
Ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον Ιβάν, ′′ Γιατί το έκανες αυτό?” Ο Ιβάν απάντησε, ′′ Πάνω απ΄όλα πρέπει να είμαστε άνθρωποι.”
Ο ρεπόρτερ επέμεινε ′′ Μα γιατί άφησες τον Κενυάτη να κερδίσει?” απάντησε ο Ιβάν, ′′ Δεν τον άφησα να κερδίσει, θα κέρδιζε. Ο αγώνας ήταν δικός του.”
Ο ρεπόρτερ επέμεινε και ξαναρώτησε, ′′ Μα θα μπορούσες να νικήσεις!”
Ο Ιβάν τον κοίταξε και απάντησε: ′′ Αλλά τότε ποιά θα ήταν η αξία της νίκης μου; Ποιά θα ήταν η τιμή αυτού του μεταλλίου; Τί θα σκεφτόταν η Μητέρα μου γι ‘ αυτό?”
Οι αξίες μεταδίδονται από γενιά σε γενιά. Τί αξίες διδάσκουμε στα παιδιά μας και πόσο εμπνέετε στους άλλους να κερδίζουν;
Οι περισσότεροι από εμάς εκμεταλλευόμαστε τις αδυναμίες των ανθρώπων αντί να βοηθήσουμε στην ενίσχυση τους
.
.Ivan Fernandez.. Ένας άνθρωπος που θα τον ήθελες για φίλο